بدون شرح
اگر دستــــم رسد روزی که انصاف از تو بســــتانم
قضای عهـــــد ماضی را شبی دستی برافشـــانم
چنانت دوست میــــــدارم که گر روزی فــــراق افتد
تو صــــبر از من توانی کرد و من صــــبر از تو نتوانم
دلم صد بار می گوید که چشـــم از فتنه بر هـم نه
دگر ره دیده می افتــــــــــــد بر آن بالای فتـــــــانم
ترا در بوســــــــــتان باید که پیش ســــرو بنشینی
وگرنه باغبـــــــــــان گوید که دیگر ســـــرو ننشانم
رفیقـــــــــانم سفر کردند هر یاری به اقصــــــــایی
خلاف من که بگــــــــــرفتست دامن در مغیــــلانم
بدریایی درافتــــــــــادم که پایانش نمی بیــــــــنم
کسی را پنجه افــــــــکندم که درمانش نمیــــدانم
فراقــــــــم سخت می آید و لیکن صــــــبر می باید
که گر بگـــــریزم از سختی رفیــــق سست پیمانم
مپرسم دوش چون بودی بتاریکی و تنهــــــــــایی؟
شب هجــــــرم چه میپرسی که روز وصل حیرانم؟
شـــــــبان آهسته مینالم مگر دردم نهـــــــان ماند
بگوش هــــــــــر که در عالم رسید آواز پنهـــــــانم
دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمیخواهـــــم که با یوسف بزنـــــــــدانم
من آن مرغ سخنـــــــــدانم که در خاکم رود صورت
هنــــــــــــوز آواز می آید بمعنی از گلســـــــــتانم
Powered for Blogger by Ali Pourhamzeh