آرشیو
 

 

 

بدون شرح

Wednesday, January 14, 2004

اگر دستــــم رسد روزی که انصاف از تو بســــتانم

قضای عهـــــد ماضی را شبی دستی برافشـــانم

چنانت دوست میــــــدارم که گر روزی فــــراق افتد

تو صــــبر از من توانی کرد و من صــــبر از تو نتوانم

دلم صد بار می گوید که چشـــم از فتنه بر هـم نه

دگر ره دیده می افتــــــــــــد بر آن بالای فتـــــــانم

ترا در بوســــــــــتان باید که پیش ســــرو بنشینی

وگرنه باغبـــــــــــان گوید که دیگر ســـــرو ننشانم

رفیقـــــــــانم سفر کردند هر یاری به اقصــــــــایی

خلاف من که بگــــــــــرفتست دامن در مغیــــلانم

بدریایی درافتــــــــــادم که پایانش نمی بیــــــــنم

کسی را پنجه افــــــــکندم که درمانش نمیــــدانم

فراقــــــــم سخت می آید و لیکن صــــــبر می باید

که گر بگـــــریزم از سختی رفیــــق سست پیمانم

مپرسم دوش چون بودی بتاریکی و تنهــــــــــایی؟

شب هجــــــرم چه میپرسی که روز وصل حیرانم؟

شـــــــبان آهسته مینالم مگر دردم نهـــــــان ماند

بگوش هــــــــــر که در عالم رسید آواز پنهـــــــانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت

من آزادی نمیخواهـــــم که با یوسف بزنـــــــــدانم

من آن مرغ سخنـــــــــدانم که در خاکم رود صورت

هنــــــــــــوز آواز می آید بمعنی از گلســـــــــتانم




Post a Comment

Powered for Blogger by Ali Pourhamzeh